Που μέσα στ’ άρκα τα ρασιά, χταρμένος τζιαι δρωμένος,
πετάσσετ’ ένας Αλουπός, πογιές πασαλειμμένος.
Πίσω του ποσσιεπάζουσιν κάτι Αλούπες μιάλες…
με Αλουπούθκια ντροπαλά, χωσμένα στες αγκάλες!
Μές στη Στενήν την άραξε, χρισμένος ππάτσιες ππάτσιες
τζιαι πά’ στα πόθκια του φορεί παράταιρα τες κλάτσες.
Κρατεί καπέλον με φτερά που πετεινόν της σούγλας
τζιαι μες τες πούντζιες έχωσε, ζάμπες της γαλοπούλας.
Έναν ταγάριν με φρουτσιά παντού κουλιαντερίζει
-που τες γαλίνες πόφαεν- τζιαι δώστου ζωγραφίζει.
Εσσιήστην το τσιαττάλιν του μα τούτος … το χχαβάν του.
Σ’ ούλον τον κόσμον έδειξεν την παρδαλήν νουράν του.
«Τρύφωνας Παρδαλόσαββας…» συστήνεται, τζιαι πάει,
καμμιά γαλίναν πασιουρτούν ν’ αρπάξει, να τη φάει!
Του Άη Τρύφωνα, τωρά, πό σσυνονόματός του,
εφούντωσεν απότομα για τζιείνον ο θυμός του!
Έν τον κανεί που έθιξεν τ’ Αγίου τ’ όνομάν του,
πειράζει τζιαι τα ζωντανά …μίσσιη για τη δουλειάν του!
Έξερεν τί του έπρεπε νάρτει στα σύγκαλά του…
Εδείχτην του στον ύπνον του… τζι εσύντησιεν μιτά του:
«Γιατί…ρε άρκε…δέ φφηνεις ήσυχες τες γαλίνες;
Θα σ’ άρεσκεν, να πείραζα τζι εγιώ τες αλουπίνες;
Τρέσιεις τες βίρα ταπισόν τζιαι φκάλλεις τα φρουτσιά τους.
Δεν κάμνουσιν δδουλάπιν πκιόν. Εξίλειψες τ’ αφκά τους!
Είσαι περιβαλλοντιστής εσού; Οξά… χ α μ έ ν ος!...
Έτσι που κάμνεις, προκαλείς τζιαι του Θεού το μένος.
Σκέφτου αμέσως σοβαρά πώς θα επανορθώσεις!
Είσ’ ένας λαθροκυνηγός ρε…πού ’ννα μου γλυτώσεις...»
Εχάθην πάλ’ ο Άγιος … ίσια που ξημερώνει,
φωνάζει τους Αγγέλους του τζιαι τους ενημερώνει:
«Να γλέπετε τον αλουπόν που παίζει το ζωγράφο
γιατί αννοίει μόνος του τον ίδιον του τον τάφον…
Αν πιάσει άλλην όρνιθαν, να μέ ξαναπατήσει
μες στο χωρκόν μου!... ο βάρβαρος…τζι’ έν να δεινοπαθήσει!»
Όσσο ξυπνά ο Αλουπός που τζιείν’ τον εφιάλτην,
στον Αναστάσην έτρεξεν – τ’ Αγίου μας τον ψάλτην.
Βάλλει την εξυπνάδαν του τζιαι τα μεγάλα μέσα,
μέν τζι άξιππα συλλάβουν τον τζιαι μπήξουν τον τζιαι μέσα…
Ο Ψάλτης, άκουσεν καλά μ’ ούλον το σοβαρόν του
τον Αλουπόν… που ξιστικός ελάλεν τ’ όνειρόν του.
Άμαν τζι έσκέφτηκε ξανά ούλην την ιστορία,
στον Αλουπόν εξήγησεν «Τί είναι αμαρτία»!
«Εγιώ… δεν καρισσιεύκουμαι για να σε ξιποσπάσω…
Μιά εν η λύση: Στες κλεψιές να βάλεις έναν πάσο.
Εκτός…αν κάμει ο Άγιος δικές του παρεμβάσεις,
αν πήξ’ ο νούς σου, τζι έρτει σου, σ’ τούντη ζωήν ν’ αγιάσεις!
Τί μό ’βαψες τον νούρο σσου, για βρέ… τζιαι σουλατσάρεις!
την Τζιερκατζιήν, εν νά ’ρκεσαι στην εκκλησίαν, να ψάλλεις!»
Που τότες…η αλούπα μας εγίνην ερημίτης…
τζιαι μές στα όρη της Στενής δονά η προσευκή της.
Νηστεύκει σαραντάμερα, σιειμώναν-καλοτζιαίριν.
Σκέφτεται πκιον τες όρνιθες σαν αίγια το μασιαίριν.
Τωρά που τες εξίλειψεν τζι’ επάιξαν μούττην κόλον,
Θέλει τζιαι στον παράδεισον να πάει, με τον δόλον!
Έμαθα καταπιάνννεται με τες τοιχογραφίες
για να γυρίσ’ η τύχη του. Γυρίζει τζιαι ταινίες.
Θέλει να στήσει τζι έκθεσην…μ’ ούλλες τες ζωγραφκιές του.
Επιάσαν τον οι τάσεις του οι φιλανθρωπικές του…
Τα ριάλλια θα τα δώσ’ εφτύς στον κύριον Περδίκην,
πέρκι γλυτώσει για καλά, απου την Θείαν Δίκην.
Μετά π’ότσι κατάντημαν τζι’ έτσι λεηλασίαν,
εν νάσιει το δικαίωμαν να μπει στην Εκκλησίαν.
Το πάθημάν του, κήρυγμα στον κόσμον να το λέει,
να μπεί τζιαι στ’ αναγνωστικόν που παίρνουν οι πρωταίοι!
Ευχόμαστεν του που καρκιάς, στο μέλλον να προκόψει
σαν καλλιτέχνης ικανός, με καθαρήν την όψη.
Να κάμει τζιαι μια γκαλερύ να δείχνει τα ταλέντα,
τζι’ εμείς…εν να τον κάμουμεν τον Αλουπόν, πατένταν!
ΤΤΛ. 2007 |
