Η σύναξη των αλουπών
Έ τη γιορτή μας πόφτασεν, να τη χαρούν οι πάντες,
Τζι’ οι χωρκανοί τα φκιόρα τους εστήσα στες βεράντες
Καλοσωρίσετε σ’ εμάς το πρόγραμμα να δούμε,
να σας φιλοξενήσουμεν, παρέαν να τα πούμεν!
Ούλες τους οι νοικοτζιυρές εκάμαν καττιμέρκα.
Όπκιοι προκάμουν τζιαι γευτούν… θα γλείφουσιν τα σιέρκα.
Κοπιάστε δοκιμάστε τα, ασσέν τζιαι πόναν πράμαν,
καλοπροαίρετα για σάς, εσμίξαν τζιαι τα κάμαν!
Συνάουνται τζι’ οι αλουποί, να κάμουν συνεδρίαν…
να δούν «πώς πάει ο τόπος μας μέσα στην κοινωνίαν»!
Εκνήθαν τες κουρίες τους νάβρουν καμμιάν ιδέαν,
«πώς να πολλύνουν μέσα δά , πάλε, τη νεολαίαν!»
-Τί άλλαξε μές στο χωρκόν που πέρσι ως τα φέτι;
- Έλα να κουβεγκιάσουμεν, μα την αλήθκειαν πέ την!
- Έτο εξαγγονίστημαν τέλλεια, τα γαδουράκια!
- Μμα…. μές στη στράταν έχουμεν τέσσερα ....σαμαράκια!
Έχουν μεγάλα όνειρα για της Στενής το μέλλον!
-Του χρόνου το συμβούλιον θα φέρει τζιαι τον Λέλλον!
Θέλουν να φτάσει στο χωρκόν αέρας της Ευρώπης,
αλλά, πρέπει να τιμηθεί τζι’ ο κάθε πατριώτης!
Γι’αυτόν, αποφασίσασιν να κάμουν τα μνημεία,
νάν προς τιμήν τους ήρωες, που γράψαν ιστορίαν!
Περαστικοί τζιαι τόπακες σαν ρέσσουν να θωρούσιν ,
πως, την ελευθερίαν τους, σε τζιείνους τη χρωστούσιν!
-Ναί μεν εμπήκαμεν, λαλούν, τζι εμείς εις την Ευρώπην,
μα πκιός ιξέρει σήμμερα , γιά… ταπατζιάν, γιά ..κόπην!
Γι αυτόν τον λόγον, -άκουσα-, θα κάμουν τζιαι μουσεία!
Νάχουν βιτρίνες, με .. αντζιά,…κουδούνια…τζι’ εργαλεία!
Τους ξένους μας θα φέρνουμεν, για να τα ποθαυμάζουν,
να τα φωτογραφίζουσιν τζιαι να τα δοκιμάζουν.
- Γήπεδον έθθα κάμουσιν τους νέους, να πηαίνουν;
Με κουτουλιές τζιαι με κλωτσιές τη μάππαν να μαθαίνουν;
- Ακόμα τζιαι στο ίντερνετ εμπήκεν το χωρκόν μας!
Μ’ούλλα τα παρατσούκλια μας τζι’ εμάς τζαι των δικών μας.
Θα μείνουσιν τα έργα μας στους νέους απογόνους,
να ερευνούν, να ξέρουσιν, πκιούς έχουν για προγόνους!
- Δεν πρέπει να ξιχάννουμεν ούτε τους αποδήμους,
μιτσιούς, μεγάλους, άρκοντες, φτωχούς τζιαι …αειδήμους!
Έχουμεν επιστήμονες, γιατρούς, παλληκαράες,
Πο’φεύκαν εις την ξενηθκιάν, πίσω που τες μανάες.
Εβασανιούνταν μόνοι τους, χωρίς καμμιάν αργίαν,
με μόνον τους εθθύμιον, Χριστόν τζιαι Παναγίαν!
Θέλουμεν, δά στον τόπον τους , ούλοι πκιον να στραφούσιν,
τζι’ όση ζωή τους έμεινεν, με μάς να τη χαρούσιν!
Τ.Τ.Λ. 2004
|
