Η κάθοδος των αλουπών
Λουρκάζουσιν οι Αλουποί που μές στον Ατυχούλλη,
να κατεβούσι στη Στενή, μιτσιοί-μεγάλοι…ούλλοι.
Εμάθαν ότι στο χωρκό γίνεται παναΐρι!
Χοροί, τραούθκια, τσιαττιστά, τζιεράζματα, σεΐρι.
Θέλου στον Άην Τρύφωνα να μπούν να προσκυνήσουν,
Να ζμίξουν με τους χωρκανούς… να φάν τζιαι να γλεντήσουν.
Μπαίννει πομπρός ο αρχηγός, κανίσσια φορτωμένος,
Ξωπίσω, αλουπογεννιές…πάσα λοής τζιαι γένος.
Πιάννουσιν την ποταμοσιάν, τζιαι πάσιν νάκρα – νάκραν,
Μέμπα τζι εν να πουκουππιστούν, αν έσιει καμμια τσάκρα…
Τσά, στο γιοφύρι, σταματούν! Ποτζιεί ποδά δικλούσιν…
Ανατρισιάζουν, τζι αγροικούν…πού ήρτασι; Να δούσιν!
Νομίσαν, εχαθήκασιν! Τζι ήπκιασσου…έναν…τρόμον!
Γιατ’έντζ’ ε…ξαναφκήκασιν ποττέ σε τούντο δρόμον!
Έν αχρονίσαν το χωρκόν! Χαζίριν…να στραφούσιν!
Μα φκάλασιν απόφασην…«Κλεφτάτα να θκιαβούσιν».
-Πού ενι ο νερόμυλος με την παλιάν τη βρύση!
Πό’ρκετουν ούλον το χωρκόν κουπάθκια να ποτίσει!
-Πάμεν! Που μείνετε δαμέ τζιαι χάσκετε τον τοίχο…
Ακούετε καμιάν λαξιάν, κανέναν άλλον ήχο;
Ούλον ανήφορον τραβούν κατα την εκκλησίαν,
Τζι’ έκαμεν τους εντύπωσην…η τόση ησυχία!
Πατίν πατίν εφτάσασιν τζιαμέ στο σταυροδρόμι,
Τζι εστέκαν τζαι εθαυμάζασιν «μα τί ωραίαν δόμην!»
-Μάν η Στενή τούτη σσιόρ τζι είπαν να την πλατύνουν;
-Περίεργον! Μμε πετεινόν να κράξει δεν αφήννουν;
-Ππέ…Πού τζιαιρός, π’ακούουντον ως την Περιστερώναν!
Εβρίσκαμεν κάτι πασιούς…στον κάθε ορνιθώναν!
-Ασκόπα την ταπέλλαν τους ολάν ποτζιεί στο στύλλον,
Άτζιαπ’ αλλάξαν όνομαν, οξά’φήκαν το ίδιον!
-Αλόπως…θα το ζβήσασιν, τζι εν να τη φκάλου «Σπάστρα»
-Ζαττίν εκάμαν την γιαλλίν. Ούλα την νύφφη στ’ άσπρα!
Έ τζιαι τη Χρυσολάκουρναν, - Μεγάλ’ η δύναμή της –
Με τους Αγίους του χωρκού, τζιαι θκιά μας την ευχήν της!
Ο Άη Γγιώρκης τα νερά μές το χωρκόν προσέχει,
Τζι ο Άη Τρύφωνας τα ζάα στην φύλαξην του έχει.
Σσιέπουν μας ούλους που ψηλά, μες της Στενής τη φύση,
Τζιαι πέρκιμον της αλλαγής αέρας να φυσήσει.
Να μας θωρεί τζι ο Πλάστης μας ούλλους αγαπημένους,
Για ομορκιάν τζι εξέλιξην, εις στη δουλειά ζζεμένους!
Τ.Τ.Λ. 2003
|
